اثرات افزودن هیدروکسی پروپیل سلولز (HPC) روی نفوذپذیری به بخار آب، اکسیژن و خواص مکانیکی گلوتن حاوی گلیسرول (10 و 20 درصد وزنی گلوتن) در سه رطوبت نسبی (75 درصد و 52، 32=RH) بررسی شدند. میزان نفوذپذیری فیلم ها نسبت به بخار آب (WVP) با استفاده از روش مهاجرت رطوبت از فنجانک ها و میزان نفوذپذیری به اکسیژن ((OTR ازطریق اندازه-گیری عدد پراکسید روغن موجود در فنجانک ها اندازه گیری شدند.خواص مکانیکی لایه های نازک با استفاده از دستگاه کشش اندازه گیری شدند.بررسی ریزساختار و ساختار فیلم ها به ‎‍ ترتیب توسط میکروسکوپ الکترونی (SEM) و اسپکتروسکوپی مادون-قرمز (FTIR) انجام شدند. نتایج نشان داد که مقدار نفوذپذیری به بخار آب فیلم های گلوتن -HPC- گلیسرول با افزایش غلظت گلیسرول افزایش یافت (p<0.05). در رطوبت های نسبی 32 درصد و 52 درصد نفوذپذیری به اکسیژن در فیلم های گلوتن-گلیسرول (حاوی 20درصد) و گلوتن -HPC- گلیسرول (حاوی 10 درصد) در مقایسه با سایر فیلم ها کمتر بود (p<0.05). مقاومت به کشش در فیلم ها با افزایش HPC و کاهش گلیسرول افزایش یافت (p<0.05)، درحالی که درصد ازدیاد طول آنها با افزایش مقدار گلیسرول افزایش یافت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه: ایندومتاسین یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی است که در درمان دردهای مختلف مثل التهاب و ورم مفاصل مصرف می شود به دلیل عوارضی که فرم های آهسته رهش و کپسول این دارو ایجاد می کنند نیازمند یک راه جایگزین است. مصرف این دارو به صورت پوستی و موضعی دارای مزایایی است که از آن جمله می توان به زدودن عوارض گوارشی و نگهداری سطح پلاسمایی دارو برای دوره طولانی و مناسب اشاره کرد. هدف از این کار تهیه و ارزیابی ژل موضعی ایندومتاسین به عنوان یک فرآورده پوستی با ظاهر و پایداری مناسب به منظور کاهش عوارض جانبی آن می باشد که بتواند میزان مناسبی از دارو را به موضع برساند. پس از بررسی فرمول های مختلف ساخته شده از لحاظ ظاهر و پایداری، بهترین فرمول ها انتخاب گردید و آزمایشات رئولولوژی، پایداری و آزادسازی بر روی آن ها انجام گرفت.روش: در ابتدا منحنی استاندارد ایندومتاسین رسم شد و سپس ژل هایی با غلظت های مختلف کربوکسی متیل سلولز (CMC) و هیدروکسی پروپیل سلولز (HPC) تهیه گردید. آزمایشات تعیین تیکسوتروپی، پایداری و آزادسازی دارو از ژل بر روی ژل های انتخاب شده صورت گرفت.نتایج 5 HPC :درصد و2.5 CMC  درصد به عنوان بهترین درصد از این پلیمرها برای ساخت فرمولاسیون های حاوی ایندومتاسین انتخاب شده که آزادسازی دارو از این فرمولاسیون ها از معادله درجه اول تبعیت می کنند و نیز از لحاظ رئولوژیک رفتار پلاستیک خیلی جزئی نشان می دهند.نتیجه گیری: طبق بررسی های به عمل آمده، بهترین فرمولاسیون از پلیمر HPC حاصل شده که با افزایش غلظت ویسکوزیته و شفافیت بهتر می شد، ولی در غلظت های بالاتر از 5 درصد کیفیت ژل ها کاهش می یافت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: در این مطالعه تاثیر گرانولاسیون بر خصوصیات گرانولها و ویژگیهای پرس پذیری سه نوع هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC F4M و HPMC E4M و HPMC K4M) با ویسکوزیته یکسان و حاوی نسبتهای متفاوت از استخلاف های متوکسی و هیدروکسی پروپیل، بررسی گردید.روش ها: گرانولها با دو روش گرانولاسیون خشک و مرطوب تهیه و سپس توزیع اندازه ذره ای، خصوصیات مکانیکی (سختی، yield point و الاستیک مدولوس)، دانسیته بالک و Tap، Carr’s index و سرعت جریان گرانولها تعیین شد. گرانولها و پودرها در نیروی های مختلف پرس گردیده و قرصهای حاصله از نظر سختی بررسی شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که گرانولاسیون باعث افزایش در میانگین اندازه ذره ای و در نتیجه بهبود قابلیت جریان می شود ولی اثر گرانولاسیون مرطوب در این زمینه مشهودتر بود. گرانولهای حاصل از HPMC K4M دارای بزرگترین اندازه ذره ای و بهترین سرعت جریان بودند. گرانولهای حاصل از گرانولاسیون مرطوب، سخت و با خصوصیات شکننده بودند، ولی گرانولهای تهیه شده به روش خشک، از سختی کمتری برخوردار بوده و دارای ماهیت پلاستیکی بودند. گرانولهای حاصل از HPMC E4M از کمترین استحکام برخوردار بودند. قرصهای حاصل از پودر HPMC بالاترین سختی را داشته و گرانولاسیون باعث کاهش در سختی قرصها گردید. این کاهش در مورد گرانولاسیون مرطوب چشمگیرتر بود. روند سختی قرصهای حاصل از پودر و گرانول به صورت HPMC K4M>HPMC F4M>HPMC E4M بود.نتیجه گیری: خصوصیات فیزیکومکانیکی گرانولهای HPMC و فرم پرس شده آنها به روش گرانولاسیون و نوع HPMC وابسته می باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

اسناد کاغذی، بخش مهمی از اموال فرهنگی و تاریخی را شامل می شوند. این آثار در گذر زمان، همواره مستعد زردشدگی در قالب یک آسیب زیباشناختی هستند. در این پژوهش با هدف کاهش تغییر رنگ پلیمر کلوسل جی (هیدروکسی پروپیل سلولز) به عنوان یک آهار بسیار رایج در مرمت اسناد کاغذی، رفتار بازدارندگی از تغییرات رنگی دو نوع نانوالیاف سلولز باکتریایی (BCN) و سلولز رشته ای (NFC) به صورت کامپوزیت در این پلیمر و به واسطه پوشش دهی روی کاغذهای صافی، مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس با استفاده از روش های پیرسازی مصنوعی، طیف سنجی UV-Vis و میکروسکوپ SEM نتایج بررسی شدند، یافته ها نشان داد که حضور این نانوالیاف پس از پیرسازی موجب بازدارندگی از تغییرات کلی رنگ (∆ E) گردید، به طوری که BCN بیشترین بازدارندگی را نشان داد. همچنین به عنوان هدف فرعی، افزایش غلظت کلوسل جی پس از پیرسازی موجب تشدید تغییرات رنگی شد. به طور کلی، افزودن این نانوالیاف در بستر کلوسل جی به عنوان یک پوشش برروی کاغذ موجب بازدارندگی از تغییرات رنگی می گردد و از طرفی، باید از کاربرد غلظت های بیشتر کلوسل جی اجتناب شود.

مطالعات متعددی نشان داده است که سورفکتانت ها قادر هستند که رهش دارو از ماتریکس های HPMC را با مکانیسم های مختلف افزایش دهند. مقاله حال حاضر تاثیر انواع سورفکتانت ها (سورفکتانت های غیر یونی تووین 80 با HLB برابر 15 و آرلاسل 60 با HLB برابر 4،7، سورفکتانت آنیونی سدیم لوریل سولفات و سورفکتانت کاتیونی ستیل تری متیل آمونیوم بروماید) با غلظت های مختلف از 0 تا 10 درصد وزنی/ وزنی بر روی رهش پروپرانولول هیدروکلراید از ماتریکس های HPMC را مورد بررسی قرار می دهد. نتایج حاکی از آن است که افزایش غلظت سورفکتانت با بار مخالف دارو یعنی سدیم لوریل سولفات باعث کاهش رهش دارو می گردد و ارتباط معکوس بین سرعت رهش دارو و غلظت استفاده شده از سورفکتانت آنیونی وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که در صورتیکه از سورفکتانت با بار موافق دارو استفاده گردد تاثیر فاحشی بر سرعت رهش پروپرانولول ندارد. مطالعات حاضر نشان داد که اگر از سورفکتانت غیریونی هیدروفیل استفاده گردد سرعت رهش دارو افزایش و در صورتیکه از سورفکتانت غیریونی هیدروفیل استفاده شود باعث کاهش رهش دارو در حضور سورفکتانت به افزایش تر شدن سطوح قرص، کاهش کشش سطحی، انحلال میسلی، افزایش محلولیت دارو و مکانیسم احتمال کاهش رهش دارو مربوط به تشکیل کمپلکس نامحلول، افزایش ویسکوزیته لایه ژلی اطراف ماتریکس و لیپوفیل شدن سطوح قرص برمی گردد. نتایج حاصل از سینتیک رهش دارو نشان دارد که هر دو مکانیسم فرسایش و دیفوزیون در رهش پروپرانولول از ماتریکس های HPMC دخیل می باشند.

هدف: مقایسه دونوع ویسکوالاستیک مورد استفاده در جراحی آب مروارید، شامل هیاتورونات سدیم و هیدروکسی پروپیل متیل سلولز در ایجاد یووییت بعد از عمل به روش فیکوامولسیفیکیشن. روش پژوهش: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 81 چشم که در مرکز پزشکی دکتر لبافی نژاد تحت عمل فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری لنز داخل چشمی از جنس PMMA قرار گرفتند، انجام شد. بیماران مبتلا به دیابت، سندرم سودو اکسفولیشن، یووییت حاد یا مزمن، سابقه عمل جراحی داخل چشمی ، سابقه مصرف استرویید سیستمیک یا موضعی دو هفته قبل از جراحی، وارد مطالعه نشدند. چشم های واجد شرایط به دو گروه تقسیم شدند و به طورتصادفی برای گروه اول (39مورد) از ویسکوالاستیک HPMC و برای گروه دوم (42مورد) از هیالورونات سدیم استفاده شد. بیماران از نظر بروز یووییت بعد از عمل، به مدت 3 ماه پی گیری شدند. یافته ها: میانگین سنی در گروه HPMC، 63.4 سال و در گروه هیالورونات سدیم، 5/64 سال بود. در گروه HPMC، 65 درصد افراد و در گروه هیالوروناتسدیم، 51 درصد افراد مرد بودند. در گروه HPMC، 21.1 درصد (8 موررد) و در گروه هیالورونات سدیم، 6/32 درصد (14 مورد) از بیماران دچار فشار خون بالا بودند. در گروه HPMC در 35.1 درصد (13 مورد) از بیماران، چشم مقابل پیش تحت عمل جراحی آب مرواید قرار گرفته بود. این میزان در گروه هیالورونات سدیم 48 درصد (20 مورد) بود. متوسط زمان انجام فیکو در گروه HPMCT، 133±63 ثانیه و در گروه هیالورونات سدیم 66±150 ثانیه بود. هیچ کدام از این تفاوت ها به لحاظ آماری معنی دار نبودند. در گروه HPMC، 20.5 درصد از بیماران (8 مورد) دچار یووییت بعد از عمل شدند در صورتی که در گروه هیالورونات سدیم، 4/2 درصد از بیماران (یک مورد) دچار این عارضه گردیدند P<0.017)، آزمون دقیق فیشر). نتیجه گیری: استفاده از ویسکوالاستیک هیالورونات سدیم در مقایسه با HPMC در عمل جراحی آب مروارید، شیوع یووییت بعد از عمل را کاهش می دهد. بنابراین توصیه می شود در مواردی که احتمال یووییت بعد از عمل بالاست (مانند افراد مبتلا به دیابت، سابقه یووییت و کودکان)، درصورت در دسترس بودن، از هیالورونات سدیم استفاده گردد.